این شور تازه، هلهله‌ی عاشقانه‌ای است

آهنگ پای قافله‌ی عاشقانه‌ای است

"حسنت به اتفاق ملاحت" که می‌رسد

حسن ختام سلسله‌ی عاشقانه‌ای است

نام تو می‌برند به آوای زیر و بم

دل می‌تپد؟... نه! زلزله‌ی عاشقانه‌ای است

کارم نوشتن است به امّید خواندنت

آقا! ببین چه مشغله‌ی عاشقانه‌ای است...

در دوری‌ات قصیده‌ی درد است این غزل

هرچند شعر یکدله‌ی عاشقانه‌ای است

عاشق، درست این که شکایت نمی‌کند

گاهی ولی گله، گله‌ی عاشقانه‌ای است

گاهی همین «کجایی؟»، «کی می‌رسی؟» عزیز!

هرچند سخت، مساله‌ی عاشقانه‌ای است

اصلا همین که جمعه‌ی این هفته هم گذشت

اما هنوز فاصله‌ی عاشقانه‌ای است...

انگار صبر بغض گلویم تمام شد

اینک شروع مرحله‌ی عاشقانه‌ای است

با چشم خیس، شعر تری می‌نویسمت

آن را فقط بخوان! صله‌ی عاشقانه‌ای است

شهر از مجتبی احمدی 

توجه به مهدى که در این دعا مى‏خوانیم؛ انا توجّهنا و استشفعنا و توسّلنا بک الى اللّه، از آنجا شکل مى‏گیرد که ما محبوب‏هاى دیگر و رهبران دیگر را تجربه مى‏کنیم و به ضعف‏ها و محدودیت‏ها و یا پستى‏ها و زشتى‏هاى آن‏ها راه مى‏یابیم. و از آنجا شکل مى‏گیرد که مى‏بینیم دیگران ما را براى خویش نردبان مى‏خواهند و از ما پل مى‏سازند. نمى‏خواهند که ما با کارهامان رفعتى بگیریم، که؛ مى‏خواهند کارها پیش برود و سامان بگیرد. و از آنجا شکل مى‏گیرد که مى‏بینیم ما در دست‏هاى کوچک و آلوده و حتى پاک آن‏ها، جا نمى‏شویم و در حوض کوچک آن‏ها جایى نداریم. آدم‏هایى که توسعه یافته‏اند و پوسته‏ها و دیوارها را شکسته‏اند نمى‏توانند دوباره به زندان‏ها باز گردند و نمى‏توانند سر بر دامان کسانى بگذارند که زندانبان آن‏ها هستند. محدودیت با توسعه سازگار نیست. استثمار با رشد آدم‏ها سازگار نیست  .

   توجه به مهدى این رشد و توسعه را مى‏طلبد. کسى که سر در لاک تعلق‏ها و بت‏ها دارد، نمى‏تواند به مهدى روى بیاورد و نمى‏تواند که همراه حجّت بیاید و نمى تواند که دوام بیاورد. از میان راه مى‏بُرّد و به خاطر تعلق‏ها مى‏ماند  .

کسانى که همراهى و معیت ولىّ را مى‏خواهند و دعا مى‏کنند: واجعل لى مع الرسول سبیلا، خواسته‏اى بالاتر از کسانى دارند که راهى به سوى رسول مى‏خواهند و مى‏گویند: واجعل لى الى الرسول سبیلا.

راهى به سوى رسول   یافتن،با همراه رسول ماندن و از او جدا نشدن و در چند راهى خواسته‏ها از او نبریدن، برابر نیست. همراهى رسول، همراهى در اهداف را مى‏خواهد. و من که به هدف‏هایى کوتاهتر از اهداف رسول دل بسته‏ام، ناچار از رسول جدا مى‏شوم. ناچار از ولى جدا خواهم شد، همانطور که آن سوار در عصر عاشورا و در هنگام تنهایى حسین از او جدا شد، و سوار بر اسبى که در میان خیمه‏ها پنهان کرده بود و آن را از تیرها و نیزه‏ها محفوظ داشته بود، به تاخت از حسین رو بر گرفت و توجیه هم داشت که با حسین بر نصرت او بیعت کرده بود و در چنین شرایطى دیگر نصرتى کارآمد نیست و مرگ است و شهادت. پس باید به سوى زندگى رفت و براى خوردن و خالى کردن و مشک کثافت را به هق کشیدن، سواره تاخت برداشت و خیمه‏ى زندگى تکرار را برافراشت.

توجه به مهدى تجربه‏ى بن بست‏ها و احساس تنگناها را مى‏خواهد. براى کسى که هنوز دنیا وسعت دارد، در خیمه‏ى مهدى جایى نیست. و براى کسى که اهدافى حتى تا سطح آزادى و عدالت و عرفان و تکامل دارد، براى همراهى و معیّت مهدى ضمانتى نیست که در منفرق الطرق و بزنگاه‏ها، اسب‏ها و مرکب‏هاى آماده شده، ما را جایى مى‏خواند و به زندگى دعوت مى‏نماید.

 اللهم اجعلنى عندک وجیها بالحسین …

براى کسى که وجاهت و آبرو را در حوزه‏ى خانواده و فامیل و شهر و منطفه و مملکتى و یا تمام زمین مى‏خواهد، وسیله‏هاى وجاهت مى‏تواند محبت و بخشش و خدمت و شهرت و طرفداران و هواخواهان و تأثیر و تبلیغات باشد. اما براى کسى که از حوزه‏ى زمین فراتر مى‏رود و عظمت در آسمان‏ها و وجاهت عندالله و در حضور حق را خواستار مى‏شود، وسیله‏ى وجاهت هم متفاوت خواهد شد و دیگر نمى‏تواند به وسائلى در سطح خانواده و بستگان و همشهرى‏ها و هموطن‏ها و اهل خاک دل خوش کند. که وجاهت در حضور او و در محضر او براى کسانى است که با سر رفته‏اند و جام را تا آخر نوشیده‏اند و توجه از غیر او برداشته‏اند و به وفا راه یافته‏اند ... و یا با وفاداران و سرافرازان پیوندى بسته‏اند و رشته‏اى در میان رشته‏ها انداخته‏اند.

 آدم‏ها با انتخاب‏ها و پیوندها و وفا و سرشار کردنشان به ارزش و آبرو مى‏رسند و خریدار پیدا مى‏کنند؛ "انّ اللّه اشترى من المؤمنین ..."، خدا از عاشق‏ها خریدار است و این چنین متاعى را از خاک بر مى‏دارد؛ "معاذ الله ان نأخذ الاّ من وجدنا متاعنا عنده".

برگرفته از کتاب تومی آیی(اثر مرحوم علی صفایی حائری)