لزوما برای طی طریق در عوالم مادی و معنوی به مشارطه ، مراقبه ، محاسبه و معاتبه نیازی نیست در روزگاری که من و شما زندگی می کنیم هستند موجوداتی که فارغ از پایبندی به اصول حقه سیرو سلوک پای در این راه می نهند و گاه این مراتب را به گونه ای پر شتاب طی می کنند که خطر گریز از مرکز و پرتاب شدنشان به بیرون از دایره سالکین،هماره آنها را تهدید می نماید.

سالک در این مجال می بایست در ابتدا جهت باد را مشخص نموده و سپس برای بهره مندی از این جریان و خنکای دلنشین آن خود را آزادانه در این مسیل رها کند. شاید که باد خود، او را مامن و پناه شود.

 روزگاری که  یک چشمک گاه موجبات چنان شهرت و اعتباری  می گردد ،که برخی نا امیدان شتابان و مشتاقانه به وادی امید پای می نهند و سودای پرواز در عالم اعتباریات را در سر می پرورانند.

سیاست و سیاست ورزی چنان بر تارک این سرزمین سایه افکنده که حتی هزاران آفتاب تابان دیگر نیز مجال روشنایی بخشیدن به آن را نخواهند داشت ...

طرفین این دعوا چنان بی محابا بر یکدیگر می تازند و خود را در همه امور ذی حق می دانند که گویی در این عالم همه ی رنگ ها از بین رفته و فقط سیاهی و سفیدی باقی مانده است.

در این روزگار مردمی که قرار بود ولی نعمتان انقلاب باشند ، ذیل اندیشه های سیاسی حضرات سیاست پیشه اوقات به سر می کنند و روز به روز در فهم تعابیر و واژگان زاییده ذهن بیمار آنها دچار تناقض می گردند و علم سیاست که قرار بود روزگاری ابزاری برای اداره و مراقبت  امور داخلی و خارجی کشور باشد ، امروزه به ابزاری برای ایجاد دوقطبی و تفرقه در جامعه بدل گردیده است و حضرات سیاست پیشه ما، روز به روز در این چاه ویل بیش از پیش فرو می روند.

مبارزین دهه پنجاه که در ابتدای سلوک سیاسی خویش زندگی جهادی بر طبق مشی حضرت روح الله را برای خود برگزیده بودند. امروزه به تئوری پردازی بر طبق تئوری های توسعه مدرن روی آورده  و در فهم اقتضائات طبقات فرودست جامعه به کل لنگ می زنند و مستضعفین وارث انقلاب نیز هجویات آنها را فهم نمی کنند.

انقلاب مستضعفین در کشاکش دعواهای سیاسی، شتابان و بی محابا به گرداب بی انتهای مدرنیته می افتد و مشی و خوی استکباری روز به روز بر رفتار برخی از متولیان انقلاب چیره می شود و در این میان باز هم امید سکاندار اصلی این سفینه نجات به مردم است .

مردمی که اگر چه بر دین عجائزند و چیزی از تفکر ما بعد الطبیعی امروز نمی دانند،اما به مدد حجت باطنی خویش که عقل اقبال است در اعتقاد خویش ثابتند و حتی اگر نتوانند برهان فلسفی بر اعتقاد خویش اقامه کنند،باز گوهری چون امام را با زیور بدلی روشنفکرانی که همه چیز را با محک «علم» کوته بین و کوتاه پسند امروزی می سنجند اشتباه نمی گیرند.

در این احوال شاید به جای تجدید نظر در مبانی انقلاب ، بیشتر محتاج تجدید نظر در مبانی اعتقادی خویش باشیم. چرا که گویی این مبانی در نظر ما و به مرور زمان طی این سی و هفت سال دیگرگون شده.با عقل امروزی ،بیم آن هست که چند صباحی دیگر از امام و صحیفه اش که نازله چندین و چند باره دستورات الهی در عصر ماست چیزی فهم نشود.