****جنگی که در اواخر تابستان 59 آغار و در اوایل تابستان 67 به پایان رسید ، صرفا یک داستان کوتاه و خطی و مملو از صحنه های اکشن و قصه های پر کشش نیست،ماجرای آرزوهای ملتی اساطیری و آزهای هیمنه ای اهریمنی است، برسر بودن و نبودن!مسئله این است که نمی توانیم و نباید این خاطره دور و نزدیک را به فراموشی بسپریم و آسمان ایران را از یاد آبی ترین انقلاب قرن بزداییم،آن هم در زمانه ای مملو از سراب ها که هر کسی تیشه ای برداشته و عزم ریشه ای نموده است.

****دیکتاتور ماهرانه و دقیق مشغول پیاده سازی آخرین استراتژی ها علیه ایران بود،برنامه های راهبردی که در دانشگاه های جنگ شرق و غرب آن روز پرداخت می شد.لیکن سرنوشت گویی بازی دیگری را رقم زده بود.او در نبردی داخل شده بود که هم آورانش تدابیری دیگر گونه و خارق عادت را به کار می بستند.نظم جنگیدن ایرانیان را نمی شد با معادلات رایج فهم کرد و برای آنها مسلیل بغرنجی چون محاصره 330 درجه ای چندان معنا نداشت...این یک شعار نبود،چه این که شگفتی پس از شکست حصر آبادان و بهت فروپاشی دژ مستحکم خرمشهر ،شوکی را به تحلیل گران تحمیل کرد که تا مدت ها گرفتار تفسیرش بودند.

صدام حیثیتش را گرو گذارده بود،اما شهری که 34 روز تصرفش طول کشیده بود،در کم تر از 48 ساعت آزاد شد و این می توانست مهر پایان عمر سیاسی دیکتاتور باشد.

****سستی راه ندهید به خودتان،سردی راه ندهید به خودتان.گمان پیروزی نهایی نبرید.اگر این اعتقاد پیدا شود،سستی پیدا می شود.شما باید خودتان را نیمه پیروز بدانید و در نیمه راه. بقیه ی راه را که بسیار مشکل است،باید همه با هم تعقیب کنیم و به نهایت برسانیم.پیروزی آن روزی است که تمام ریشه ای اجانب و تمام ریشه های فساد از مملکت ما بریده و قطع بشود.....(پیام نوروزی حضرت امام (ره))