آقا سعید رو نزدیک هفت هشت سالی هست که می شناسم ، یکی از رفقای خیلی خوب دوران دانشجویی بود و چند سالی می شه که به کسوت معلمی در اومده و در یکی از دبیرستان های شیراز مشغول تدریسه .آقا سعید هنوز هم دغدغه های تربیتی و فرهنگی خودش رو حفظ کرده و مدام به دنبال ایجاد تغییر در محیط اطراف خودشه و حقا و انصافا باید اعتراف کنم که اخلاص و دلسوزی زیادی برای اطرافیان خودش داره.

دیشب بعد از چند وقت که ازش خبری نداشتم باهام تماس گرفت و بعد از کلی خوش و بش و احوال پرسی و سراغ گرفتن از بر و بچه های قدیمی گفت :  مجموعه فرهنگی  شما  توانایی این رو داره که یه جوون دبیرستانی رو که کلا با دین و نماز و مسجد بیگانه است به راه بیاره ؟

مثل همیشه سعی کردم با داستان سرایی و توضیح در مورد اینکه مجموعه های فرهنگی کوچیک و بزرگ هر کدام بخشی از رسالت و وظائف تربیتی رو در چهارچوب انقلاب اسلامی به دوش می کشن و قرار نیست همه مجموعه ها یک کارکرد و وظیفه یکسان رو برای خودشون انتخاب کنند، مشغول توجیه شدم.

 بعد از اینکه صحبت هام با آقا سعید تمام شد کمی به فکر فرو رفتم و راستش رو بخواهید به ساده انگاری رفیق شفیق خودم خندیدم ، با خودم گفتم نگاه یک معلم دبیرستانی به مقوله تحول انفسی و فرهنگی نباید یک نگاه مکانیزه و سیستماتیک باشه ،با خودم گفتم نمیشه که ما یه سیستم تعریف کنیم که مثلا ورودی های اون آدم های بی دین باشن و خروجی های اون، عباد الرحمان.

اصلا نگاه سیستمی به مباحث تربیتی و فرهنگی ذاتا با اشکالات عدیده ای مواجه است.کار فرهنگی یک کار زمان بره ، حتی در بعضی ازحوزه ها احتیاج هست یک نسل بگذره .

در حالیکه روی تخت خواب اتاقم دراز کشیده بودم و غرق در این نظریه پردازی ها بودم. چشمم به قاب سبز رنگ وکوچیک گوشه اتاق گره خورد و رشته افکارم پاره شد ، از جا پریدم و رو به ضریح طلایی رنگی که توی قاب جلوه نمایی می کرد گفتم :

السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا (ع)

آره آقا، هیچ سیستم فرهنگی و تربیتی مثل حرم شما نیست ، آره می شه غرق گناه و بی خدایی وارد حریم شما شد و پاک و بی گناه و غرق بندگی از درب دیگه حرم خارج شد .

اصلا حرم شما کاتالیزوره ارتباط با خداست و ارتباط با معبود و خالق رو سهل و آسون می کنه و حتی میشه راه صد ساله رو یک شبه طی کرد.

آره میشه ! میشه با کوله باری از شرمندگی و حسرت فرصت های از دست رفته بیایی و رو به گنبد بایستی و آسمونی بشی .

آره میشه ! میشه خستگی و کلافگی یک سال رو بیاری پشت درب باب الجواد(ع) همه رو جا بزاری و سبک بال مثل کبوترهای حرم به سمت گنبد پر بکشی و تمثیل همه خوبی های عالم رو طواف کنی .

آره میشه ! میشه سرت رو روی دیوارهای حرم تکیه بدهی و مهربونی امام رئوف رو با همه وجودت بچشی و لذت ببری.

آره رفقا دستگاه امام رضا (ع) همه جور ورودی داره ، اما خروجی های این دستگاه حداقل توی یک ویژگی مشترک هستند ، همه آدما با هر وضعیتی که وارد حرم میشن سر آخر راضی از حرم بیرون میرن و سرشار از عشق به خدا و امام رضا (ع) ادامه حیات میدن.

آقا جان میلادت مبارک.

صاحب حرم دعا کن من در حرم بمیرم